Życie Króla

[August von Hohenzollern]

Na wieść o chorobie Krola Bawarii i Saksonii Cesarz Niemiec posłał swoich lekarzy do Karola II

[Karl von Wettin]

Król który pod troskliwą opieką lekarzy częściowo odzyskał siły pozostawał nadal w Wałbrzychu głównie odpoczywając. W sobotę wieczorem do salonu gdzie akurat przebywał król czytając gazetę wszedł adiutant.
-Pilny telegram z Drezna, Wasza Królewska Mość. Biuro Drugie Departamentu Wojny-powiedział oficer.
Monarcha wręcz odrzucił czasopismo na stolik.
-Daj mi to, Klaus-powiedział ożywionym głosem.
Wziąwszy papier do ręki król rzucił na niego okiem po czym poszedł do gabinetu i wyjął z torby klucz do szyfru którym napisana była wiadomość.
W miarę jak odczytywał kolejne słowa na jego twarzy odmalowywał się coraz większy niepokój mieszający się z gniewem.
-Pociąg do Drezna jest?-monarcha spojrzał pytająco na adiutanta
-Dość późno już ale za ponad godzinę odjeżdża do Wrocławia z którego rano powinniśmy znaleźć jakieś połączenie-odpowiedział oficer
-Zbieramy się. Za niedługo może być gorąco. Każ przekazać tę samą wiadomość ministrowi spraw wewnętrznych jeśli jeszcze nie wie i wezwać do Drezna premiera, ministra spraw wewnętrznych i szefa sztabu Bawarii-jednym tchem polecił Karol
-Wywiad żadko ma dobre wieści. Niestety jak czegoś nie zrobimy to będzie gorąco-westchnął widząc zdziwienie w oczach żołnierza

[Karl von Wettin]

Na drugi dzień król wsiadł do pierwszego pociągu który jechał przez Drezno. Było to wczesnym rankiem około godziny piątej. Aby nie wzbudzać sensacji król miał na sobie zwykły garnitur zamiast munduru generalskiego lub ulubionego munduru strzeleckiego. przez kilka godzin podróży nie wdawał się zbytnio z nikim w rozmowę.
Po dotarciu do Drezna szybko znalazł czekających na niego oficerów i już samochodem udał się do siedziby rządu w dzielnicy Neustadt. Tam czekali na niego wszyscy wezwani urzędnicy.
-Dzień dobry, panowie. Wszyscy wiedzą w jakiej sprawie się tu zebraliśmy?-Powitał zebranych monarcha. Kiedy ci potwierdzili król zajął swoje miejsce a wszyscy usiedli.
-Jak stare są meldunki?-zwrócił się król do bawarskiego szefa sztabu.
-Wedle datowania są sprzed praiwe dwóch miesięcy, Panie-odpowiedział oficer
-Czy wykonano już jakieś działania?-zapytał monarcha ministra Schweyera
-Aresztowano kilku ludzi. Niestety niektórych trzeba było wypuścić z powodu braku dowodów. To wywołało jeszcze większe niezadowolenie-odrzekł zapytany
-Trzeba kogoś tam wysłać. Ta sytuacja musi zostać złagodzona bo to pachnie wojną. Nie chcemy tego-powiedział Karol a wszyscy potaknęli.
Następnie rozpoczęły się właściwe obrady nad szczegółami misji.

[Karl von Wettin]

Wyposażony w odpowiednie pełnomocnictwa urzędnik z ministerstwa spraw wewnętrznych Bawarii który uprzednio pracował w administracji kolonialnej wraz z zastępcą wysokiego komisarza Afryki Południowo-Zachodniej wypłynęli z Wilhelmshaven na pokładzie SMS G 195. Rozpoczął się długi rejs do Swakopmund

[Karl von Wettin]

Saski król, nie mając rodziny, spędzał święta w towarzystwie drezdeńczyków. Wigilię spożył w diecezjalnym ośrodku dobroczynnym wspólnie z wieloma podopiecznymi instytucji. Wśród ludzi obecny był również Jego Ekscelencja Christian Schreiber, biskup drezdeńsko-miśnieński. W czasie wieczerzy monarcha wesoło gawędził z siedzącymi w pobliżu ludźmi na różne tematy które rozciągały się od wymieniania uwag na temat podawanych potraw, poprzez muzykę rozrywkową aż do, niestety, polityki której król Karol starał się unikać. W czasie powigilijnego kolędowania król starał się zmieniać miejsce w przerwach między kolędami tak by spotkać się bliżej z jak największą ilością ludzi.
Po kolędach przyszedł czas na prezenty które król rozdawał obecnym dzieciom aż do pasterki na którą udał się piechotą, razem z ludźmi.


Przespawszy się trochę, rankiem król udał się do jednego z sierocińców aby ze swoim najmłodszymi poddanymi spożyć śniadanie. Przybył trochę wcześniej niż się zapowiedział by pomóc w nakrywaniu do stołu czym wzbudził spore zdziwienie opiekunów, dzieci zareagowały tylko radością. Szczególnie te starsze, które były odpowiedzialne za kierowanie swoimi kolegami, gdyż mogły porozkazywać królowi. W czasie posiłku dzieci wiedzione ciekawością tak chętnie zagadywały króla że opiekunowie czasem musieli je uciszać aby monarcha mógł coś zjeść.
Resztę Bożego Narodzenia król spędził wśród podopiecznych sierocińca rozmawiając, bawiąc się i racząc się wspólnie z nimi słodkościami, w tym czekoladkami z królewskiej fabryki.