Historia
Hrabstwo Wirtembergii
Około roku 1083 Konrad Beutelsbach wbudował zamek Wirtemberg na wzgórzach rozciągających się od Cannstatt do Esslingen. Od nazwy twierdzy nazwisko wzięli jego potomkowie. Wirtembergia staje się hrabstwem za panowania Ludwik I zwolennikiem króla Niemiec Konrada III, który w 1143 roku mianuje go Hrabią Wirtembergii. Kres panowania Hohenstaufenów w Szwabii i okres Wielkiego Bezkrólewia, pozwoliły na ekspansję terytorialną kraju. Poprzez małżeństwa do hrabstwa zostały przyłączone kolejne tereny. W 1442 Hrabstwo zostało podzielone na dwie części. Podział ten trwał aż do 1482, wtedy też Eberhard V jednoczy państwo pod jednym berłem. W 1495 Wirtembergia zostaje podniesiona do rangi księstwa.
Księstwo Wirtembergii
W Worms 21 lipca 1495 Wirtembergia zostaje podniesiona do rangi księstwa. Po śmierci pierwszego księcia w 1496 roku trwa spór o władzę. Po dwóch latach księciem zostaje Urlyk IV. Jego panowanie naznaczone było kryzysami i powstaniami zbrojnymi. Po ponad 50 letnim panowaniu Urlyka na tronie zasiada Christopher. Jego panowanie było okresem reformacji państwa. Późniejsze kłopoty z dziedziczeniem trwały. Syn Krzysztofa zmarł bezpotomnie i władza została przekazana w ręce Fryderyka. Prowadził politykę wzmacniającą władzę szlachty. Prowadził politykę wyraźnie reprezentując rodzący się absolutyzm. Wirtembergia była jednym z regionów najbardziej dotkniętych wojną trzydziestoletnią, która trwała od 1618 do 1648 roku . Państwo okupowane było przez różne armie. W 1628 księstwo straciło jedną trzecią terytorium. Państwo zostało splądrowane i wyludniło się po epidemii dżumy. Od 1767 w państwie trwała regencja nad Eberhardem Ludwikiem, który był niepełnoletni i niezdatny do pełnienia rządów. Za jego rządów wybudowano ekstrawagancki pałac w Ludwigsburgu i przeniesiono tam stolicę. Po śmierci Eberharda władza przeszła do katolickiej gałęzi rodu. Karol II był absolutystycznym i despotycznym władcą, który nie popierał najmniejszej krytyki lub zdania odrębnego. 1778 roku zdemobilizował część armii, przyjął powściągliwą postawę w polityce zagranicznej, ograniczył wydatki państwa, zachęcał do edukacji i kultury aż do swojej śmierci w 1793 roku. Księstwo Wirtembergii zostaje podniesione do rangi elektoratu. W 1805 Wirtembergia zostaje podniesiona do rangi królestwa przez Napoleona.
Królestwo Wirtembergii
W 1803 roku księstwo Wirtembergii podniesione do rangi elektoratu, a w 1805 do rangi królestwa przez Napoleona w wyniku poparcia Francji przez Fryderyka I. Podniesienie rangi państwa potwierdza Kongres Wiedeński. 26 grudnia 1805 na mocy Traktatu w Pressburgu królestwo otrzymuje ziemie o powierzchni kilku tysięcy kilometrów kwadratowych. Na bazie konstytucji z 1819 r. rozwinęła się w biegu lat wczesna monarchia konstytucyjna, mająca w porównaniu do wielu innych niemieckich państw, wyraźnie wykształcone tendencje liberalne i demokratyczne. Tendencje te utrzymały się i wzmocniły po stłumieniu przebiegającej w dużej mierze pokojowo w Wirtembergii rewolucji marcowej. Do Wirtembergii wcielono kolejne miasta Rzeszy.
Król Fryderyk I wraz z wojskiem wziął udział w roku 1809 w zdławieniu powstania ludowego Tyrolczyków i mieszkańców Vorarlbergu przeciw Napoleonowi. Terytorialne zdobycze Wirtembergii nie zostały zrewidowane w nowym porządku terytorialnym Niemiec po Kongresie wiedeńskim, a przez to zostały niebezpośrednio według prawa międzynarodowego potwierdzone. Królestwo przeżyło w swoich początkowych latach klęskę gospodarczą, która prowadziła do zwiększenia długu publicznego i do zubożenia szerokich warstw społecznych. To bardzo ciężkie położenie gospodarcze zostało jeszcze pogorszone poprzez nadzwyczaj zimny i naznaczony katastrofami naturalnymi.
Pomiędzy królem Fryderykiem a jego synem Wilhelmem Fryderykiem Karolem, późniejszym królem Wilhelmem I, istniały silne napięcia osobiste i polityczne. W 1805 r. doszło do otwartego buntu Wilhelma przeciw ojcu, co doprowadziło do ucieczki Wilhelma do Paryża. Wspierany przez swoją żoną, królową Katarzynę, córkę rosyjskiego cara Pawła I, Wilhelm swoją polityką w pierwszych latach panowania zmniejszył trudności gospodarcze szerokich warstw społecznych. Wilhelm ogłosił amnestię z okazji objęcia władzy i rozpoczął kompleksową reformę administracyjną na bazie nowej, nowoczesnej konstytucji z 25 września 1819 r. Absolutystyczna dyktatura Fryderyka nie została jednak zastąpiona przez tradycyjny dualizm między władcą a parlamentem. Zamiast tego, nowa forma państwa była oparta o konstytucjonalizm. Nowy król Wilhelm dążył do mediatyzacji Badenii, kraju Hohenzollernów i zakupu Alzacji. Środkiem do tego nie zrealizowanego celu były mocne rodzinne więzi z Rosją. Zaczęły się one małżeństwem ciotki króla Zofii Doroty z późniejszym carem Pawłem, następnie przypieczętowano małżeństwem Wilhelma z córką Pawła I i swojej ciotki Katarzyną. Po śmierci Katarzyny w 1819 r. Wilhelm kontynuował swoją politykę zagraniczną. Było więc logiczne, że jego syn i następca Karol ożenił się 13 czerwca 1846 r. z córką cara Olgą.
W latach 1846 i 1847 doszło po słabych z W styczniu 1848 r. zgromadzenie protestujących przedłożyło ogólno-niemieckiemu parlamentowi żądania wolności prasy, wolności stowarzyszeń i zgromadzeń, wprowadzenia sądu przysięgłych i uzbrojenia ludu.biorach do klęski głodu i licznej emigracji.
Gdy rządy objął w 1864 r. król Karol, wyszedł naprzeciw liberalnym i demokratycznym żądaniom. Zostały przywrócone wolność prasy i zgromadzeń. Zagwarantowane zostały wolność handlu i swoboda przemieszczania się. Żydzi otrzymali pełne prawa obywatelskie. Istniejące ograniczenia zawierania małżeństw dla biednych zostały zniesione. W wojnie francusko-pruskiej armia wirtemberska podlegała zgodnie z zawartymi układami naczelnemu dowództwu pruskiemu. Podczas wojny Wirtembergia wstąpiła 25 listopada 1870 r. do Związku Północnoniemieckiego, a w styczniu 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego. Polityczna utrata potęgi kraju i domu panującego, która nastąpiła po wejściu w skład cesarstwa.
Do zmiany doszło w 1872 w wyniku śmierci Karola i problemów z dziedziczeniem. Jedynym dzieckiem Króla była piętnastoletnia Księżniczka Zofia przebywająca na Rosyjskim dworze. W wyniku braku dziedzica płci męskiej władza przeszła na jej kuzyna - Wilhelma II pod warunkiem, że poślubi Zofię.
Wirtemberskie poselstwa wysłane do Petersburga zostały odrzucone, a Wilhelm obalony. Długo poszukiwano odpowiedniego następcy Wilhelma. Poszukiwania zakończyły się powrocie córki króla Karola - księżniczki Zofii. Naród obwołał ją królem. W 1874 po zgodzie Cesarza Niemieckiego dokonano koronacji księżniczki na Króla Wirtembergii. Jej panowanie wprowadziło państwo w okres dobrobytu. Jej panowanie silnie wpłynęło na porządek w państwie. Za jej panowania zreformowano konstytucję, sądy i urzędy. W trakcie jej panowania zbudowano wiele szkół, świątyni i przytułków. Do edukacji dopuszczono najbiedniejszych. Zmniejszono rolę szlachty w rządzeniu. Królowa położyła fundamenty dla zdrowej władzy dbającej o naród. Za jej panowania Wirtembergia zyskała kolonię - Afrykę Wschodnią o wielkości niemalże miliona kilometrów. Za jej panowania również doszło do reorganizacji i wzmocnienia armii.
