Katedra Najświętszej Marii Panny

[Karol Józef Wittelsbach]

Vivat Król Maximilian! Vivat Królowa Karolina! Vivat Bawaria!

Moje gratulacje. Wszystkiego najlepszego. Owocnego rządzenia i panowania. Powodzenia

Dziękuję.

[Karol Józef Wittelsbach]

Vivat Król Maximilian! Vivat Bawaria !

[Karol Józef Wittelsbach]

Vivat Król Maximilian! Vivat Bawaria !

Dziękuję Waszej Cesarskiej Mości!

[Karol Józef Wittelsbach]

Gratulacje Wasza Królewska Mość wuju.

[Karol Józef Wittelsbach]

Gratulacje Wasza Królewska Mość wuju.

Dziękuję.

[Karl von Wettin]

Od wczesnych godzin wczorajszego dnia służba królewska i arcybiskupia przystrajały katedrę na uroczystość. Od kilku dni odbywały się również próby ceremonii. Ostatnia z nich jeszcze rankiem dnia dzisiejszego, ale już bez udziału władcy który poprzedniego dnia udał się na pielgrzymkę do Altötting. Obecnie gotowa świątynia oczekuje na przybycie uczestników koronacji

[Friedrich von Baden]

Do Katedry Najświętszej Marii Panny przybył Wielki Książę Badenii Friedrich von Baden wraz z małżonką, dziećmi i najbliższymi członkami dworu i rządu.

[Karl von Wettin]

Gdy wszyscy zaproszeni przybyli do katedry wkroczył władca ubrany w mundur bawarskiego feldmarszałka w towarzystwie kapelana ubranego w strój chórowy poprzedzany przez Urzędników Koronnych którzy nieśli insygnia koronacyjne. Na początku szedł książę Fugger niosący miecz, za nim książęta zu Castell-Castell i von Thurn und Taxis niosący berło i jabłko a wreszcie książę zu Oettingen-Spielberg niosący koronę. gdy zbliżali się oni do prezbiterium wyszli im arcybiskup Bambergu- Johann Jakob von Hauck , i biskup Regenburga-Antonius von Henle. Odebrali oni klejnoty koronne i położyli je na ołtarzu. Książęta zajęli miejsca w ławkach a monarcha pozostał w prezbiterium.
Arcybiskup von Hauck zwrócił się do arcybiskupa Monachium, prosząc, aby ten zechciał wynieść tego obecnego i wybranego rycerza do godności królewskiej na co główny koronator zapytał ,czy jest godny i stosowny do przyjęcia tego zaszczytu. Gdy pierwszy z arcybiskupów potwierdził kardynał von Faulhaber odpowiedział: "Bogu niech będą dzięki". Po tym akcie władca zasiadł na miejscu na przeciw celebransa który wygłosił pouczenie przypominając mu o czekających go najważniejszych zadaniach podczas sprawowania władzy. Celebrans mówił o godności i obowiązku, ale przypominał również, że wszelka władza pochodzi od Boga. Dzięki niej królowie sprawują władzę i określają prawo. Wśród obowiązków metropolita przypominał, aby elekt na pierwszym miejscu pielęgnował miłość do Boga z całego umysłu i serca. Jego zadaniem jest również obrona wiary katolickiej, aby zachować ją nietkniętą oraz bronić jej przed wszystkimi przeciwnikami. W drugiej części tego pouczenia przypomniał o okazywaniu należnego szacunku osobom duchownym, o zachowaniu wolności Kościoła oraz sprawiedliwości w postępowaniu. Szczególne stany, które miał otaczać pomocą, to: wdowy, sieroty, ubodzy i ułomni. Pod koniec tej przemowy zwrócił uwagę, że osobę koronowaną mają cechować osobiste cnoty i zalety: gościnność, dobroć, łagodność i uprzejmość.
Po przemówieniu celebransa przyszły król klęcząc wypowiedział słowa przysięgi: zobowiązywa się do przestrzegania prawa wolności i zachowania dóbr Kościoła oraz poddanych, strzeżenia godności i nietykalności przedstawicieli Kościoła oraz stanów.W czasie składania przysięgi dotykał otwartej księgi Ewangelii, którą trzymał metropolita.
Po wypowiedzeniu przysięgi elekt pocałował metropolitę w rękę, a następnie celebrans, stojąc bez mitry, odmawiał nad klęczącym modlitwę którą recytowali przyciszonym głosem wszyscy obecni biskupi. Po odmówieniu tej modlitwy odśpiewano Litanią do Wszystkich Świętych. W tym czasie Metropolita założył na głowę mitrę i klęknął, a władca położył się krzyżem po jego lewej stronie. Pod koniec litanii metropolita wstał i a diakon podał mu pastorał, a potem purpurat wypowiedział nad monarchą prośbę o błogosławieństwo i konsekrację, czyniąc nad nim znak krzyża. Te same słowa i gesty powtarzali koncelebrujący biskupi, ale na klęcząco. Następnie metropolita klęknął, a kantorzy zakończyli śpiew litanii. Celebrans zdjął mitrę i klęcząc naprzeciw leżącego wypowiedział Modłitwę Pańską, oraz inne modlitwy prosząc o zachowanie króla od nieprzyjaciół i otoczenie go prawicą Boga, aby wybrany szukał Go całym sercem i prosił o to, co dobre.
Po tej modlitwie metropolita w mitrze namaścił klęczącego elekta olejem katechumenów czyniąc znak krzyża na prawym ramieniu od
stawu barkowego do łokcia i pomiędzy ramionami. W tym czasie metropolita wypowiedział tekst dwóch modlitw: Pierwsza z nich była prośbą, aby Jezus Chrystus, przez dar Ducha Świętego zlał na koronowanego błogosławieństwo. Ono ma przeniknąć jego serce, aby przez widzialny olej nowy król otrzymał niewidzialne dobra, a przez sprawiedliwe rządzenie zasłużył na królowanie z Nim na wieki. Druga z tych modlitw wspomina wielkich przywódców ze Starego Testamentu i zawiera błaganie do Boga, aby również On dał tę samą godność namaszczenia i siłę wybranemu księciu.
Po namaszczeniu, odmówieniu modlitw i obmyciu rąk metropolita rozpoczął Mszę Świętą od spowiedzi powszechnej. W czasie wykonywania introitu król udał się do zakrystii , tam wytarł jedwabiem namaszczone miejsca i ubrał szaty królewskie po czym wrócił pod ołtarz.
Po odśpiewaniu graduału'. Król podszedł do siedzącego metropolity i klękał przed nim. Jeden z biskupów wziął z ołtarza miecz i podał celebransowi. Wręczając nagi miecz metropolita wypowiedział słowa formuły: „Przyjmij miecz z ołtarza przekazany przez nasze ręce”. Po czym pobłogosławił broń aby służyła prawemu celowi. Po wypowiedzeniu błogosławieństwa kardynał włożył miecz do pochwy i
przypasał go władcy przestrzegając, że święci nie mieczem, lecz wiarą zwyciężyli królestwa. Następnie król powstał, dobył miecza, uczynił nim znak krzyża zwracając się w trzy strony i włożył z powrotem do pochwy. Potem koronowany klęknął przed metropolitą który wraz z innymi hierarchami wziął koronę z ołtarza. W formule wypowiedzianej podczas wkładania korony na głowę purpurat najpierw uczynił trzykrotnie znak krzyża w imię Trójcy Przenajświętszej i zwrócił uwagę, abykról zważał na udział w tym obrzędzie biskupów, przez których dokonuje się ta ceremonia. Podkreślił tym rolę biskupów, którzy jako duchowi pasterze i przełożeni dusz ludzkich sprawują władzę w zakresie wewnętrznym. Król zaś ma sprawować tę władzę w wymiarze zewnętrznym, broniąc Kościoła przed jego nieprzyjaciółmi. Następnie przypomniał cnoty którymi ma odznaczać się nowo koronowany, takie jak: usłużność, otwartość, męstwo. Po przekazaniu korony miało miejsce podanie berła które według słów wtedy wypowiedzianych Ma ono być znakiem do odróżniania pobożnych i upominania niegodnych, nauczania drogi błądzących, wyciągania ręki względem upadłych, rozpraszania pysznych i podnoszenia pokornych. Razem z berłem podano jabłko. Nowo namaszczony król odpiął miecz, który następnie książę Fugger niósł przed nim. Król był prowadzony przez metropolitę Monachium po prawej stronie i Bambergu po lewej. Dokonując intronizacji, metropolita stolicy wypowiedział tekst liturgiczny który podkreślał rolę duchowieństwa, gdyż koronacja dokonuje się na
mocy Boga i przekazywanej tradycji.
Na koniec ośpiewano Te Deum laudamus, który kończył się odmówieniem wersetów „Niech umocniona będzie twoja ręka i wzniesiona twoja prawica” przez metropolitę stojącego po prawej stronie króla a także dwóch kolejnych modlitw za króla, lud i dostojników

[Fryderyk Wilhelm]

Vivat Bawaria!

[August von Hohenzollern]

Vivat Król Bawarii !!!