Informacje z nad granicy

[Karl von Wettin]

Mam im zaufać i zatrzymać ludzi?

[August von Hohenzollern]

Dajmy im kilka dni, wszystkie oddziały w gotowości bojowej. Na każdą zaczepkę odpowiadamy zdecydowanie, nie czekać na poltykow

[Karl von Wettin]

Tak jest!

[Karl von Wettin]

Zgodnie z rozkazem Wodza Naczelnego X Korpus wstrzymał marsz i zajął pozycje będąc już kilkadziesiąt kilometrów od wybrzeża. Walonowie z terenów nie zajętych na ogół zasad rozejmu. Najczęstsze naruszenie polegało na podochodzeniu przez zbrojne grupy pod niemieckie posterunki najprawdopodobniej celem rozpoznania pozycji armii cesarskiej. W nocy natomiast urządzali jak twierdzili zawody lub ćwiczenia strzeleckie starając się uprzykrzyć odpoczynek Niemcom. Zdarzały się nawet sytuacje że robili to bardzo blisko pozycji żołnierzy króla Saksonii i zapewne "zbłąkane" kule docierały do obozowisk oddziałów hanowerskich raniąc nawet dwóch żołnierzy. Strona Walońska za każdym razem przepraszała za "nieszczęśliwy wypadek" i obiecywała ukarać winnych a także przekazywała środki medyczne na leczenie rannych ale na tym się kończyło.
Zupełnie inna sytuacja była na tyłach. Tam wojna partyzancka trwała w najlepsze a Walonowie twierdzili że nie mają wpływu na działaność grup zza linii frontu. Do ataków dochodziło często i były one niejednokrotnie naprawdę silne. wobec tego marszałek zaangażował resztę kawalerii a więc gwardię przyboczną. To nie wystarczyło więc trzeba było wprowadzić patrole piesze wzdłuż linii zaopatrzenia. Zostały do tego wyznaczone pułki 5 Brygady Piechoty. Tym czasem grenadierzy i fizylierzy otrzymali zadanie likwidowania kryjówek band które wykrył wywiad lub konny zwiad. Zadanie to było sukcesywnie realizowane. Za zasługi i odwagę wielu żołnierzy zostało odznaczonych Orderem św.Henryka

[August von Hohenzollern]

Cesarz nie wytrzymał. Odesłał wszystkich polityków o nakazał realizację planów strategicznych i likwidację każdego oporu. Nie patrząc na konsekwencje.

[Karl von Wettin]

Wojska sasko-hanowerskie znów poruszają się naprzód napotykając tym razem bardziej zdecydowany opór. Jednak wciąż wróg unika walnej bitwy ograniczając się do ataków w nocy i na oddziały odłączone od sił głównych: zaopatrzenie i zwiad. Bliżej morza żołnierze króla Saksonii napotkali trzy większe osady które zdążyły się umocnić a nawet były wyposażone w nowoczesną broń. Nie dało się ich zdobyć z marszu. Król nie chciał ryzykować dużych start więc nakazał zatrzymać się i rozpocząć oblężenie mając nadzieję zmusić obrońców do kapitulacji. Każdą z miejscowości otoczyła brygada piechoty wsparta pułkiem artylerii wzmocnionym dodatkowym batalionem. Jedna brygada czekała w odwodzie. Przez kilka tygodni trwała blokada osad która jak narazie nie doprowadziła do ich kapitulacji.
Wywiad donosi że w środkowej części kraju. Odbywa się narada przywódców którzy mają ustalić wspólny front przeciw Niemcom.

[August von Hohenzollern]

Oddziały bawarskie, z powodu nieobecności Króla, powoli poruszają się do przodu. Starają się wymijać miejsca, w których broni się nieprzyjaciel. Powoduje to odwrót wroga. Zdarzyło się parę ataków na zaopatrzenie. Po wzmocnieniu eskorty, wróg zaprzestał procederu.

[Karl von Wettin]

Dzięki bierności wojsk cesarskich dowódcy wroga doszli do porozumienia. Wiedząc że VII Korpus jest pozbawiony dowództwa postanowili zaatakować właśnie jego i rozdzielić pozostałe zgrupowania armii niemieckiej.
W tym samym czasie w dwóch miejscowościach stawiających opór załamał się duch bojwoy pod wpływem nieustannych bombardowań artyleryjskich które jeszcze wzmogły się w stosunku do początku oblężeń ponieważ król Karol zniecierpliwiony brakiem postępów nakazał wejść do walki całej artylerii saskiej w tym ciężkiej artylerii pieszej z 2 (lub 19 według numeracji imperialnej) pułku. Walonowie zostali rozbrojeni i odesłani do Niemiec pod eskorta piechoty saskiej która nie miała obecnie zadań dzięki znacznemu ograniczeniu działań partyzanckich. Po przekroczeniu granicy jeńców wsadzono do pociągów obsadzonych przez żołnierzy II Korpusu i wysłano do obozów w Saksonii. Tam tez będą przetrzymywani w obozach pod strażą złożoną z oddziałów pozostawionych w Saksonii.
Ostatni bastion oporu jednak wciąż się trzymał. Władca licząc na to że artyleria osłabiła i przetrzebiła obrońców zgodził się na przeprowadzenie szturmu. Atakujący Hanowerczycy napotkali jednak silny ogień z broni ręcznej pozostałych karabinów maszynowych oraz armat.. Pierwsze zaskoczenie spowodowało wstrzymanie ataku ale wkrótce z pomocą przyszli Fryzowie z pułku im.księcia Fryderyka Wilhelma Brunszwickiego i atak został wznowiony. Niemcy wkroczyli do miasta, ale obrońcy nie zamierzali wycofać się nawet na krok, a co więcej w większości okazywali się bardzo sprawni w częstej w mieście walce wręcz ale także niejednokrotnie i w strzelaniu. Do gdy meldunki doszły do króla postanowił on wprowadzić do walki najlepszą rezerwę: jegrów. Pierwsi do walki weszli jegrzy z 10 batalionu hanowerskiego, a wkrótce dołączyły do nich dwa bataliony z Saksonii. Walki trwały jeszcze kolejny dzień, ale finalnie do armia cesarska zwyciężyła, ale wysokim kosztem. Zginęło prawie stu pięćdziesięciu , a rannych zostało około trzystu żołnierzy niemieckich. Niewielu Walonów dostało się do niewoli.
Mając swój sektor zupełnie opanowany a wiedząc o odbywającej się konferencji król zdecydował się przekroczyć wytyczne Naczelnego dowództwa. Zgrupował całość kawalerii czyli 8 pułków pod dowództwem generała majora Constantina von Hoenning O’Carrol dowodzącego 32 (czy też 3 według numeracji saskiej) Brygadą Kawalerii i nakazał mu zdobyć miast w którym zebrali się dowódcy wroga. Grupa operacyjna walcząc z niewielkim oddziałami wroga podjęła marsz do celu ale kiedy zwiadowcy nie znaleźli tam żadnych poważnych sił generał już wiedział że się spóźnił więc zawrócił w kierunku Niemiec posławszy uprzednio oddział z meldunkiem do monarchy. Ruch odniósł zamierzony przez niego skutek- spowodwoał zamieszanie szeregach wroga i dał Westfalczykom z VII Korpusu możliwość zwarcia obrony.

[August von Hohenzollern]

Oddziały bawarskie podeszły do małego miasta w którym Walonowie postanowili stawić opór. Bawarczykom nie udało się zająć miasteczka z marszu. Wojska otoczyły miejscowość i rozpoczęły ostrzał. Pod tą przykrywką szykowała się piechotą do szturmu. Do każdego batalionu została dołączana bateria dział lekkich .
W końcu zaczął się atak. Każdy dom po ostrzale na wprost z dział, był zajmowany przez piechotę. Wszyscy mieszkańcy byli wyprowadzani z zajętych domów i odsyłani na tyły, potem do Prus. Po godzinie Walonowie poddali się. Zdobyto sporo sprzętu i około 1000 jeńców. Wojska bawarskie ruszyły dalej.

[Karl von Wettin]

Wiedząc o rozpoczęciu kontrofensywy przez podkomendnych króla Maksymiliana generał O’Carrol otrzymawszy wytyczne od swojego dowódcy podjął decyzję o rozwiązaniu swojej grupy operacyjnej. Odtąd pułki miały działać samodzielnie prowadząc wojnę podjazdową: nękać zaopatrzenie i komunikację między oddziałami wroga aby jak najbardziej ułatwić pochód Bawarczykom i Westfalczykom.
Decyzja ta w przypadku saskich ułanów okazała się jednak tragiczna w skutkach. Georg von Schimpff dowodzący 17 pułkiem powziął informację o przejeżdżającym w okolicy transporcie amunicji więc bez chwili zastanowienia wyruszył wraz z dwoma szwadronami w kierunku traktu wskazanego przez pochwyconego jeńca. Pozostałe dwa szwadrony zostały w obozie. Na miejsce bitwy pułkownik wybrał leśną przesiekę i tam szwadrony zsiadły z koni i rozproszyły się po zaroślach. Po kilku godzinach czekania czujki rozstawione przy drodze wreszcie doniosły o zbliżających się wozach. Nie tylko jednak one zbliżały się do Saksończyków czekających na sposobność do ataku. Z tyłu, skąd nie spodziewano się ataku szli Walonowie którzy uprzednio podstawili jeńca ułanom. Na szczęście nie szli bezgłośnie więc nie doszło do uderzenia z kompletnego zaskoczenia ale koniowodni szybko padli od kul wroga a wierzchowce pozbawione jeźdźców rozpierzchły się we wszystkie strony niejednokrotnie tratując zarówno swoich jak i Walonów. W szeregach niemieckich zapanowała konsternacja żołnierze zaczęli się odstrzeliwać wrogowi bez żadnej kontroli choć oficerowie i podoficerowie próbowali zapanować nad sytuacją. Wkrótce niemiecka dyscyplina dała o sobie znać i rozpoczęła się skoordynowana walka Wtedy w w miejsce zasadzki zbliżyły się wozy które okazały się zawierać więcej żołnierzy zamiast spodziewanej amunicji. Tym sposobem Walonowie uzyskali znaczną przewagę liczebną nad Niemcami, a co więcej zaczęli ich otaczać. Wobec tego pan von Schimpff nakazał odwrót do obozu. Pieszy, ponieważ większość koni została albo zastrzelona albo uciekła.
Jako pierwszy wyruszył szwadron któremu towarzyszył dowódca. W tamtym momencie Walonowie zostawili jeszcze wolny kierunek odwrotu, ale spróbowali go odciąć jak tylko zorientowali się w zamiarach ułanów wtedy drugi szwadron położył zaporę ogniową umożliwiając kolegom zajęcie pozycji w wyłomie. Gdy ci rozpoczęli ostrzał to drugi szwadron ruszył biegiem w ich kierunku. Po kilku minutach oba pododdziały już wspólnie wycofywały się w kierunku pozostałej części pułku wciąż będąc naciskane przez wroga. W międzyczasie gońcy na pozostałych koniach ruszyli po pomoc. Po dotarciu jednak do najbliższej osady dowódca postanowił że nie będą dalej uciekać ponieważ całym pułkiem zostaną rozstrzelani przez wroga w małych grupkach wyłapanie i zamordowanie choćby nawet przez cywilów jest więcej niż pewne. Po około godzinie Walonowie spodziewając się nadejścia pomocy odstąpili i pozwolili pułkowi znów się połączyć. Z ponad trzystu żołnierzy którzy wyruszyli z obozu przeżyła ledwie połowa z których wielu było rannych. Wśród nich był także dowódca który zmarł kolejnego dnia